Seni Bin Kalemle Oturup Yazsam

Bir ses duyuyorum merdivenlerden
Sanki biri bana “Gelen o!” diyor.
Birdenbire boy veriyor bütün çiçekler
İçim içime sığmıyor.

Sonra yüreğimde bir garip telaş
Hâlimi koştuğum kapılara sor.
Seninle bir huzur başlıyor yavaş yavaş
Evim gözlerinle güzelleşiyor.

Kucaklarken seni kendimden kıskanarak
Öperken, herşeyi unutuyorum
Koluna giriyorum kanatlanarak
İkide bir uzanıp elini tutuyorum.

Seni, bin kalemle oturup yazsam
Bin yeni türküye işlesem seni,
Kalemlerin boynu bükük kalır tastamam
Türküler anlatamaz yüreğimden geçeni

Sen benim çoğalan gücümsün, kuvvetimsin
Yaşama sevincimsin, kınalı kuğum!
Etimsin, kemiğimsin, memleketimsin
Boyuna-posuna kurban olduğum

Karapapağım benim, ümidim benim
Hazar’a ulaşacak sesim, soluğum
Bir tanem, yiğidim, erkek güzelim
Oğlum benim! Oğlum benim! Oğlum!