|
Aslan Mehmetçik
Sen benim baş yazım, alın yazım, baş tacımsın…
Bu nefer seni daha yakından tanıdım!..
Seninle yattım, seninle kalktım…
Mektuplarını okudum,
Gözlerinin içine baktım…
…
Senin tasan, benim tasam,
Senin kaderin, benim kaderim oldu.
Ne çare sana doyamadan ayrıldım.
Sana hiç doyulur mu?
Benim sessiz sedasız, sabırlı Mehmedim…
Varlığımızın esası sensin…
Dirliğimiz birliğimiz sensin…
Sen olmasaydın biz olur muyduk?!..
Sen ölmeseydin biz kalır mıydık?!..
Şu alev alev yanan ocaklar,
Şu dalga dalga sancaklar,
Şu köyler, şu bentler, şu bucaklar,
Seni tanır, seni arar, seni söylerler…
Fakat sen hep susarsın!..
Ölürsün, gülmezsin!..
Gidersin, gelmezsin!..
“Bura Yemen’dir,
Yolu çimendir,
Giden gelmiyor
Acep nedendir?!..”
Nedendir bilinmez!..
Gidilir gelinmez!..
Verilir alınmaz!..
Bu hâl böyledir Mehmedim!..
Dert insanı söyletir Mehmedim!..
Sen göklerin direği,
Sen gönlümüzün, cümlemizin dileği,
Sen Türk’ün bükülmez bileğisin…
Dün Yemen’de idin, bugün Kore’de!..
Söyle bana asıl yerin nerede!..
Sen tarihini meydanlarda yazan,
Sen talihini meydanlarda deneyen,
Sen gönüllerde, sen göklerde gezen ersin!..
Allah – millet – vatan için
Her zaman, her yerde seferbersin!..
Sen tepelerinden âhiret ve mahşerlerin göründüğü
Allahuekber dağlarının kendi mukadderini gördün.
Peygamberlerin Allahdan nidâ bekledikleri,
Uçsuz bucaksız çöllerde,
Sine çöllerinde
Nice avaşlar verdin!..
|
Osman Yüksel Serdengeçti
