Bizim elin lâleleri tez biter      
Nazlı çiçek, ellersen boyun büker,  
Sapının dibinden gözyaşı döker;
Han bahçesi virâne,
Taşları tane tane,
Zâlim pençesi değdi,
Anlamaz ki zamane.

Anam derdi “Kork abrulun beşinden,
Koçu, kuzuyu ayırır eşinden,
Leylâklar, salkımlar biter peşinden;”
Gece meltemi döndü,
Ülker yıldızı söndü,
Sesi nefesi kokan
Zalim urus göründü.

Kısas gününü mü bekleriz hâlâ,
Hesabı, kitabı görülmez hâlâ,
Tanrım, milletime nedir bu belâ?
Boynumuz bükük müdür,
Bahtımız çökük müdür,
Sabır yılları bitsin,
Vatan, âyet hükmüdür.

Kırım’dan sürüldü yetmiş bin nefer,
Tanrıdağlarına atıldı yer yer,
Otuz beşe indiğini söylerler,
Gurbeti çeken bilir,
Konup da göçen bilir,
Bu bir acı badedir,
Susuzca içen bilir.