Mor dağların doruğunu süsleyen,
Çayır benim, çimen benim, çiy benim.
Dost içende cemrelerce yücelen,
Ocak benim, demlik benim, çay benim.

Ruhumdan beslenir aşkın gözesi,
Bu sevdalar bana gönül rızası,
Bin yıllar boyunca tarih yazası,
Düğün benim, dernek benim, toy benim.

Yel olmuşum al yanağa değmişim.
Gonca olmuş bal dudağa sığmışım,
Gül şafakla yarınlara doğmuşum,
Güneş benim, yıldız benim, ay benim.

Yaylasında koyun kuzu meleşen,
Ovasında doru taylar dolaşan,
Çeşmesinde yavuklular buluşan,
Oba benim, oymak benim, köy benim.

Elif kızım; hem işveyim, hem nazım
Mevlânâ’yım; arşa çıkar niyazım.
Köroğlu’yum; dağı deler avazım,
“Aman!” benim, “hayda!” benim, “hey!” benim.