Ne zekâ imiş zekân,
Ne hüner varmış bileklerinde.
Ben de yaşamak isterdim doğrusu
Senin o muhteşem devirlerinde… 

Bir çırak olsaydım sana,
Anlasaydım senin işinden.
Ben de beraber gitseydim seninle
Anlı şanlı orduların peşinden… 

Kâh köprü kurup, kemerler yapsaydım
Kâh kılınç sallasaydım küffara.
Cenk meydanlarında döğüşüp
Alsaydım bir yerimden yara… 

Sonra dönseydim ardından ben de,
Süleymaniye için İstanbul’a.
Taş taşısaydım, kum taşısaydım eserine
Durup dinlenmeden, vermeden mola… 

Ve camiler camisi Selimiye’yi
Yapan ellerini öpseydim.
Tarihimin o muhteşem takı altından
Ben de geçseydim… 

Şimdi hatıraların kaldı bizlere
Ölmez eserlerinle beraber.
Yıllar geçti, asırlar geçti ama Sinan’ım
Hep seni yadeder ve edecek de
Süleymaniye’lerle Selimiye’ler… 

Gelmemiş bir eşin ve benzerin bu dünyaya
Ve gelmiyecek de belki.
Yaşayacak devirler boyu Türk adın
İnan ki…