Osmanlı Mersiyesi

Sen gittin ey Sultanım, âlemde elem kaldı.
Altın kubbelerinden geride âlem kaldı.

Söğüdün yaylasını uzattın Viyana’ya,
Çizdiğin haritadan elimde kalem kaldı.

Atların nal sesini işiten o yıldızlar,
Döküldü birer birer göklerde didem kaldı.

Tuna’nın sularına zehr attı nice küffar,
Yeşerttiğin diyarda, bir damla şebnem kaldı.

Baş eğdi minareler bütgede karşısında.
Camilerin yerinde secdeden busem kaldı.

Resulün tûra bundan uzaklaştı dudağım,
Orada senin aşkından ağlayan Kâbe’m kaldı.

Revaklarla süsledin Kâbe’nin etrafını,
Kubbelerin altında bir mahzun harem kaldı.

Arzı dil hun eyledin hasretinle dembedem,
Ziyasını kaybeden gözlerimde dem kaldı.

Adl ile muamelen mes’ûd kıldı beşeri.
Bize o saadetten sadece sitem kaldı.

Kalbindeki zikirle aştın nice suları.
Surların altında tek viran kitabem kaldı.

Kılıncın gölgesinde dinlenirdi bu cihan,
Kılınçlar girdi kına ateşten gölgem kaldı.

Asırlar hasretinden kıyamete koşuyor;
Hatıran gönlümüzde mağrur, muhteşem kaldı.