azze… Yaklaşık bir
asır öncesine kadar Konya, Erzurum, Urfa gibi bir şehrimizdi. Huzurlu ve
bereketliydi. I. Dünya Harbi sırasında İngilizlerin işgaline uğradı.
Binlerce Anadolu evladı Filistin topraklarında şehid oldu. bugün de
İsrail zulmü ve işkencesi!.. Filistin halkı, Osmanlı Devleti’nden
koptuktan sonra rahat ve huzurlu bir gün görmedi. Aşağıda Gazze’yi kahramanca müdâfaa eden Osmanlı askerleriyle ilgili bir hatırayı okuyacaksınız.Editör
Gazze Müdâfileri
klın ve askerliğin kabul
edemeyeceği, uzun süren süngü ve dipçik kavgası bir türlü bitmiyordu. O
gün etraf kararıncaya kadar devam eden didişme sonucu, savaş yeri kandan
kıpkırmızı olmuş, cesetlerle dolmuştu. Sayıca üstün İngiliz kuvvetleri
hâlâ yerinde direniyor, buna karşılık bir avuç Türk kahramanı ölmeyi,
geri gitme veya teslim olmaya tercih ediyordu. Zira fırka
kumandanlığından telsiz telgrafla verilen emir kat’î idi: “Gazze müdâfilerine selâm… Sabaha kadar sabır!”
Kahraman
125. alay, bağlı olduğu fırkanın fedakârlık ederek, her türlü yardımda
bulunacağına emindi. Fakat düşman da bunu her halde düşünmüş olacak ki,
Türk fırkasına karşı büyük bir kuvvet ayırmıştı. Bu suretle çenber
içersinde kalan 125. alayın sebat etmesi gerekiyordu. Nitekim asker,
bütün gece durup dinlenmeden Gazze’yi, sokaklarına varıncaya kadar
tahkim etti. Kumandanlarından neferine, son nefeslerine kadar boğuşmaya
kararlı idiler. Nihayet alay kumandanı, Trablusgarp ve Çanakkale’de
defalarca çarpışmış, nişanlarla süslü gazi sancağını açtı ve:
– Arkadaşlar,
dedi. Karşımızdaki düşmanı hepimiz tanırız. Sayıca bizden pek büyüktür.
Ama unutmayınız ki, Allah’ın yardımı elbet bütün kuvvetlerden üstündür.
Bu şerefli sancak, düşmanın eline geçmeyecek. Ya düşman mağlup olacak
ya Gazze 125. alaya mezar olacak!..
Bu sözleri herkes büyük bir
tevekkülle dinliyor ve az sonra girişecekleri savaşa
hazırlanıyorlardı… Şafak sökmüş, büyük birlikler görünmeye başlamıştı.
Gittikçe yaklaşanlar, dün beceremedikleri işi, bugün iki misli kuvvetle
başarmak istiyordu.
Güneş iyice kendini gösterdiği zaman,
doğudan ve çok yakından top sesleri işitilmeye başladı. Bunun üzerine
125. alay kumandanı, 1. taburuna şu emri verdi:
– Gazze’ye hâkim Mantartepe, düşmandan temizlenecektir…
Çok
geçmemişti ki, şarapnel ve obüs yağmuru altında süngüleri parlayan
kahramanların düşmana doğru atıldıkları görüldü. Türk’ün fedakâr
evlâtları birer ikişer kanlar içinde yere serilirken, geride kalanları,
ateş ve ölümden ürkmeden ilerliyordu.
Tepeyi aldık fakat Âkif’i verdik!
Tabur yaveri İhtiyat Mülâzım (yedek asteğmen) Âkif Efendi, emir
götürmek üzere ileriye gitmişti. Cesur genç, emri tebliğ ettiği kıt’anın
fedakârlığını görünce gözleri yaşardı. Henüz hücumun başlangıcında bir
takıma kumanda eden Tarsus’un Ali Fakıh kariyesinden Mustafa oğlu Ali
Çavuş’u kanlar içinde yerde görünce dayanamayıp:
– Çavuş, silâhını bana verir misin? Senin yerine ben gideyim, teklifine, son anlarını yaşamakta olan çavuştan:
– Ali Efendi, ben kana kana öldüremedim… Sen benim için öldür!… cevabını almıştı.
Şimdi
mülâzım Âkif Efendi, elinde süngüsü takılı tüfeği ile askerin önünde
tepeye doğru koşuyordu. Az sonra istenilen tepe işgal edilip, süngülenen
İngilizler’den arta kalanları esir alındı. Bu suretle genç subay, Ali
Çavuş’un vasiyetini yerine getirmiş oluyordu. Fakat ne yazık ki, tepenin
alındığı haberini geriye bildirmek üzere iken, yanında patlayan bir
obüs, onu da al kanlar içinde yere sermişti. O günün sonucunu bölük
kumandanı şu telgrafla alay karargâhına bildiriyordu: “Tepeyi aldık fakat Âkif’i verdik!…”
Çanakkale’ye mukâbil…
Bir
akşam evvel keşif kollarının, düşmanın ileri hatlarımıza yaklaşmakta
olduğunu bildirmesi üzerine, her tarafa “Dikkat” emri verilmişti. Artık
bütün asker, Çanakkale’de perişan edilen aynı düşmanın, burada intikam
almak istediğini anlıyordu. Nitekim esir edilen bir İngiliz subayı; “Tarihinize yazdığınız Çanakkale’ye mukâbilbiz de böyle bir gün yazacağız!”demişti.
Gazze’de
herkes geceden hazırlıklı idi. Sabah olup, güneş çölün sonsuz
ufuklarını aydınlatırken, düşman kollarının Gazze’ye ilerlediği görüldü.
Bu defa on misli fazla olan kuvvetlerin süvari birlikleri, Türk
mevzilerinin yan ve gerilerine sarkmaktaydı. Buna ilâveten denizden on
beş geminin yardımı ve topçusunun cehennemî ateşi ile hücuma geçtiler.
Bilhassa gemilerin yan ve geriden yapığı atışlar, siperlerde tutunmaya
imkân bırakmıyordu. Bu durumda çaresizlik içinde kalan Türk kuvvetleri
çekilmeye başlayınca, düşman, Gazze mevzilerini zaptetmiş ve siperlerine
inerek, buradaki kuvvetin hariçle temasını kesmişti.
İşte o
anda, İngilizler’i daha önceleri Çanakkale’de de şaşırtan Türk’ün aynı
hareketi görüldü… Sipersiz kalan 125. alayın üçüncü taburu birdenbire
düşmanın üzerine atıldı. Allah Allah nidaları, kızgın çöllere
yayılıyordu. İngilizler ne yapacaklarını bilemez halde, bir türlü süngü
savaşına cesaret edemiyor, ancak manevra ile kahraman Türk taburunu elde
etmeyi deniyorlardı.
Çok geçmeden üçüncü tabur da sarılmıştı.
Ama yine de mukabele ediyordu. Şanlı ismine leke kondurmak istemeyen
şanlı taburun kumandanı Giritli İbrahim Efendi, ihtiyat olarak bölüğü
ile geride bulunuyordu. Henüz yeni terfi etmiş olan genç ve yakışıklı
yüzbaşı, Arıburnu’ndaki Kırmızı Sırt’ta dokuz ay dinlenmeden
İngilizler’le savaştığını hatırlayarak, mermisi biten tüfeğine süngüsünü
takıp gürledi:
– Yiğitlerim ileri!… Bunlar Çanakkale’den kaçanlardır. Haydi bir ders daha…
Ve
sonra da bir avuç askerinin önünde kükremiş arslan gibi düşmanın
üzerine atıldı… Süngü hücumu olanca şiddetiyle devam ediyordu.
İhsan Birinci
