D
ünyanın her tarafındaki Müslümanların her türlü meselesi ile alakadar olan Osmanlı devleti Güney Afrika’nın en ucundaki Ümit Burnu Müslümanlarını da unutmadı. Ümit Burnu Müslümanları dinlerini doğu öğrenebilmek için Osmanlı devletine müracaatta bulundular.
Osmanlı “Vekiller Heyeti” buradaki Müslümanlara dini hüküm ve akideleri doğru öğretmek üzere muktedir bir âlimin münasip bir harcırahla Güney Afrika’ya gönderilmesini kararlaştırarak durumu Sultan Abdülaziz Han’a arz ettiler.
Sultan Abdülaziz Han’da Müslümanların halifesi ve koruyucusu olarak gereğinin yapılması için “Meclis-i Vâlâyı Ahkam-ı Adliye” ye sevk etti. Bu karar üzerine Babıâlî, Güney Afrika’ya gönderilecek âlim aramaya başladı. Ahmet Cevdet Paşa tarafından yapılan araştırma sonucu bu işe en uygun âlim olarak Irak’ın Şehrizor ulemasından Ebubekir Efendi bulundu.
Arşiv vesikalarına göre gönderilecek zatın Arapça bilmesi ve mahalli adetlere uyum sağlaması gerekeceği düşüncesiyle Meclis-i Alâ, Ebubekir efendiyi mülakattan geçirdi; bilgi ve ufkunun genişliği itibariyle kendisinin de bu vazifeyi kabul etmesiyle onun Ümit Burnu’na gönderilmesi kararlaştırıldı.
Alınan karar gereği Ebûbekir Efendi’ye Londra’ya kadar harcırah olarak 7.500 kuruş verilmesi, Londra’da ve oradan Ümit Burnu’na kadar olan yol masraflarının ise hazine tarafından ödenmek şartıyla Londra’daki Osmanlı sefaretince karşılanması kararlaştırıldı. Ayrıca Ebûbekir Efendi’ye Ümit Burnu’nda aylık 25 lira verilecek ve bu maaş her ay aksatılmadan gönderilecekti.
“Meclis-i Vâlâ” nın 17 Mayıs 1862’de aldığı bu karar, 26 Mayıs 1862’de Sultan Abdülaziz Han tarafından da tasdik edildi.
Ebubekir Efendi Güney Afrika’da kısa zamanda Müslümanlar tarafından çok sevildi. Onun şahsında Müslümanların Osmanlı devletine güven ve muhabbetleri arttı. Bu sebeple Ümit Burnu Müslümanları Sultana yukarıdaki teşekkür mektubunu gönderdiler. Bu mektupta Ebubekir Efendi’nin geri dönmeyerek orada kalmasını da istediler.
Kaynak: Tarih ve Düşünce
Mehmet Can
